Zondagochtend

In je rol

Iedereen heeft zijn of haar vaste plek en dus een eigen stoel, of in het geval van Hennie en Cor een heuse eigen fauteuil. Oma en ik zitten samen op de bank, tot op voor kort nog vergezeld door hond Gipsy. Die is inmiddels helaas overleden, maar gelukkig is teckel Annabelle er nog wel: trouw bij Sjoerd op schoot. Naast een vaste zitplaats heeft iedereen op een bepaalde manier ook een vaste rol te vervullen. Opa op het scherpst van de snede over het nieuws, zijn zus Hennie gaat daar met gestrekt been tegenin (“Ja, há-llo”), oma sputtert ook wat tegen (“Han!”) en ik kan het af en toe ook niet laten om vol in de val te lopen en de discussie aan te gaan. Nog een paar lompe grappen om me uit de tent te lokken en hij heeft me precies waar hij me hebben wil. Ha!

Naast een pittige discussie hier en daar heeft de zondagochtend vooral meer begrip en liefde gebracht. We mogen in mijn familie een nogal eigenaardige manier van communiceren hebben, langzaam maar zeker heb ik het gevoel dat ik de code kraak. Eureka: ah, dát zit daar achter! Waar ik dit eerst nogal omslachtig en onduidelijk vond (en nog hoor, soms), kan ik er nu ook wel om lachen. Het komt uit een goed hart, met de beste bedoelingen. Tussen de regels door weet en voel ik ik dat het goed zit. Oma en ik ontdekken ook steeds meer hoezeer we op elkaar lijken: van onze liefde voor verre reizen in ons uppie, natuur, eten, fotografie, (opgezette) dieren, angst voor telefoneren, tijd voor onszelf, het verzamelen van gekke dingetjes van over de hele wereld (en daar ons hele huis mee volstouwen) tot aan onze stijl. Zo kwamen we er laatst achter dat oma zich vroeger net zo kleedde als dat ik nu doe. Mooi vind ik dat. Ik heb het niet van een vreemde.

Cor

Cor vervult zo zijn eigen rol in het geheel. Geen familie, maar toch ook zeker weer wel. “Hé schoonheid”, zegt hij als ik binnenkom. Als er ook maar iets te vieren is denkt hij eraan en brengt hij een attentie mee. Steevast. Of gewoon zomaar, voor de gezelligheid. Een chocoladereep van het winkeltje bij hem om de hoek, omdat hij weet dat ik die zo lekker vind. Cor heeft een magische uitwerking op de dynamiek in het gezelschap. Waar mijn familie het weleens lastig vind om kwetsbaarheid te laten zien, heeft Cor een onmiskenbaar gevoelige kant. Je kan er simpelweg niet omheen en het brengt een bepaalde nuance en balans. Hij is weduwnaar en heeft het regelmatig over het gemis van zijn dierbare Cilia. Te zien en te horen hoezeer hij haar mist en hoeveel hij van haar houdt is op een bepaalde manier pijnlijk, maar ook heel mooi. Echte liefde.

Hennie en Sjoerd schuiven altijd als eerste aan en gaan ook als eerste weer naar huis. Cor en ik blijven vaak nog even plakken om vervolgens samen de deur uit te gaan. In de lift spreken we uit hoe fijn en dierbaar het is, deze zondagochtend. Mede dankzij Cor realiseer ik me hoe bijzonder deze momenten zijn, want ze zijn niet vanzelfsprekend. Dat drukt hij me dan ook op het hart: om er vooral van te genieten. Van de speciale band met mijn opa en oma, van mijn ouders. Samenzijn met familie is heel wat waard.

Groot gemis

Door corona kon de zondagochtend de afgelopen maanden niet doorgaan. Te risicovol, gezien de leeftijd en alle gezondheidsklachten. Zo zagen we elkaar ineens drie maanden niet. Heel raar, voor mij een groot gemis. Het geheel nam een nog veel surrealistischere wending toen opa belde om te vertellen dat Cor is overleden. Ik kon het niet geloven: van elkaar wekelijks zien naar nooit meer. Het besef bleef uit, tot op de crematie. Toen drong het in alle hevigheid tot me door.

Ik heb je gehoord, Cor. Luid en duidelijk. Ik blijf deze momenten koesteren. Met hart en ziel. Een ding is zeker: de zondagochtend gaat niet hetzelfde zijn zonder jou. We gaan je ontzettend missen.