The surfers apprentice

Ik dacht niet verwacht dat ik Nederland zou missen, maar ik had het mis. Bij het concert van Incubus had ik heeeeel graag gewild dat ik in een zaal vol Nederlanders stond. Nu staan er bij rockconcerten soms moshpits. Oké, dat is bekend. Nu zijn deze normaal gesproken redelijk ‘afgeschermd’ en hoef je niet persé in elkaar gebeukt te worden als je dat niet wilt. Nope, not in Australia. Hier barstte de hele zaal los in één gigantische moshpit. Ik werd van alle kanten geplet en vermorzeld, en dat anderhalf uur lang. Een mens maakt wat mee.

Ondertussen maakte ik me ook zorgen om mijn arme camera, die ik natuurlijk stiekem naar binnen had gesmokkeld. Vanwege het fysieke geweld heb ik mijn camera niet eens uit mijn tas kunnen halen, laat staan een foto kunnen maken. Er werden ook continue mensen uit het publiek gehaald omdat ze niet goed werden en bezweken onder de hitte/het geduw. Mijn enige redding was dat ze af en toe met een bidon langskwamen om water in je mond te spuiten.

Incubus op zich was natuurlijk fantastisch. Ik heb zo goed en zo kwaad als het kon gewoon zo veel mogelijk geprobeerd van de band te genieten, en dat gebeuk, getrek en geduw nam ik maar op de koop toe. Brandon Boyd was nog mooier dan op de foto’s, hoe is het mogelijk…

Daarna, op zaterdagochtend, was het tijd voor mijn allereerste surfles op Bondi. Ik ging er maar vanuit dat het heel zwaar zou zijn. En dat is het ook. Maar het is ook heel leuk! Ik heb nog niet op het board kunnen staan, maar wel op mijn knieën gezeten of soort van gehurkt. Dave gaf me meteen wat handige surflevenslessen mee, zoals: “Do not turn your back on the ocean”. Daar was ik in de praktijk al achter gekomen. Je kunt niet even rustig voor je uit staan staren, want enkele seconden later lig je als een aangespoelde kwal op het strand. Ik spreek uit ervaring.

’s Avonds hebben we met de hele groep gebarbecued aan het strand, dat was ook super. Dat soort dingen maak je in Nederland toch niet snel mee. Iedereen legt $5 in en met 40 man heb je dan zo een feestmaal bij elkaar. Barbecuen op het strand… Wat wil een mens nog meer?

Iedere dag denk ik dat het leven niet beter kan, maar toch worden mijn verwachtingen steeds weer overtroffen. Afgelopen zondag hadden we een kajak gehuurd en zijn we naar een klein eilandje gevaren waarop je uitkeek over de hele stad. Het Opera House, de Harbour Bridge, de Sydney skyline… Hoe verder je roeide, hoe mooier en weidser het uitzicht werd. Ik geloof dat ik nog nooit zoiets moois heb gezien.

De doordeweekse dagen bestaan vooral uit stage. Daardoor merk ik wel dat ik steeds meer van weekend naar weekend begin te leven. Na stage is er nauwelijks nog tijd voor andere dingen behalve boodschappen doen en eten, en dus komt het ontdekken van de stad op de weekenden aan. Bizar dat je in zo’n korte tijd en in zo’n andere setting toch een soort routine in je leven creëert. Het weekend is ook eigenlijk de enige tijd die overblijft om te gaan surfen, en doordeweeks kan ik dan een beetje aan mijn armspieren en conditie werken. Dat zijn tenslotte wel de benodigdheden wil je een beetje beslagen ten ijs – of beter gezegd golf – komen.

Dit weekend ga ik benutten door naar de Harry Potter tentoonstelling te gaan. In een museum in de buurt hebben ze de originele kostuums en andere must-sees uit de films en natuurlijk is er ook een giftshop met veel te mooie en absurd geprijsde artikelen… Verder voor nu geen nieuws!