Straight A’s

Minder goed nieuws. Ik moet deze maand naar een ander gastgezin. Steve is uitgezonden naar oorlogsgebied en met alle stress die daarbij komt kijken kunnen ze me er nu niet bij hebben. Ik vind het ontzettend jammer, want ik had het hier, afgezien van de allergieën, erg naar mijn zin. Gry heeft met de organisatie (STS) gebeld en ze gaan een ander gastgezin voor me zoeken. Ik stel me er niet teveel bij voor, want van wat ik heb gezien van andere huizen en gastgezinnen van exchange students word je niet heel vrolijk. Om een indruk te geven: vaak leven ze in trailers, zwaar obese mensen en heel veel troep in huis. Ik ben dan ook niet via de organisatie in mijn huidige gastgezin terecht gekomen, dat ging via via. Aan de ene kant ben ik blij dat Dwayne me hier op die memorabele dag heeft gedumpt, aan de andere kant had ik misschien ook beter niet kunnen zien hoe fijn het ook kan zijn. Want vanaf hier is het waarschijnlijk alleen maar downhill.

Ik heb net mijn eerste turnles erop zitten bij Dorsey’s Gymnastics. Het was ontzettend duur om je in te schrijven, maar het is het wel waard. Je krijgt op een veel hoger niveau les en de lessen zijn veel intensiever dan ik gewend ben in Nederland.

Ik heb inmiddels ook mijn eerste cijfers van Engels en sociology terug: twee A’s. Dat zijn dus eigenlijk geen cijfers, maar letters. Een ‘A’ is het hoogste cijfer die je kan halen. Heerlijk om te zien hoe van nature Engels sprekende mensen het slechter doen, al helemaal omdat mijn buurman me laatst uitlachte omdat ik de betekenis van een woord niet wist en hiernaar vroeg. Ha! Sucker!

Als de kinders weer op school komen na het weekend, krijg je standaard verhalen te horen over het redneck fenomeen ‘mud riden’. Het is precies zoals het woord zegt: met een auto of quad door de modder rijden. Zelfs de meest tuttige meisjes zijn hier into mud riden.

Ik ben inmiddels ook bij mijn eerste American football wedstrijd wezen kijken. Het gaat meer om het socializen dan om de wedstrijd, want de meeste mensen vinden het best saai. Ik snap geen hout van het hele footballgebeuren. Ze schoppen een bal, iemand vangt ‘m of doet een poging tot, de ‘ballenvanger’ zet het op een lopen, maar na twee meter wordt hij geremd omdat er een half footballteam bovenop hem ligt. Daar komt het ongeveer op neer. Als de scheidsrechter even niet kijkt zie je aan de andere kant van het veld vaak footballspelers met elkaar op de vuist gaan. Maar, ondanks de slechte vooruitzichten (ik hoorde van iedereen, inclusief de leraren, dat Sheridan gedoemd was te verliezen), heeft onze school wel mooi gewonnen! Het hele sfeertje is leuk, om de cheerleaders in actie te zien, de ouders van de footballspelers te zien springen als hun zoon in actie komt.

Van de week brachten we een bezoekje aan Texas Roadhouse. Ik denk dat er geen Amerikaanser restaurant bestaat. Je gaat naar binnen, haalt een nummertje op (gemiddeld een halfuur wachttijd), gaat weer naar buiten en wacht bij je auto totdat je omgeroepen wordt. Het was het wachten waard, we mochten in een speciaal hoekje zitten waar bekende countryster Willie Nelson ook altijd zit. Omringt door cowboyhoeden, countrymuziek, de serveersters die zich aan je tafel komen voorstellen en natuurlijk een groot tv scherm dat live verslag uitbrengt van de laatste footballgame van de Razorbacks, word je even ondergedompeld (of verzopen) in de Amerikaanse cultuur. Voor mij was het even wennen, maar stiekem ben ik er wel een beetje van gaan genieten, van dit hele over de top gebeuren.