Raising the roof at the rooftop bar

Mijn trouwe volgers zullen wel in een lichte staat van shock verkeren gezien de positieve/hysterisch vrolijke aard van mijn blog. Dat was namelijk wel een ander verhaal toen ik nog blogs schreef vanuit de States. Geen gezeik met geloof, rednecks, discriminatie, maar alleen maar leuke dingen doen. En veel leuke dingen doen. Ik zeg niet dat het hier persé beter is, maar meer anders. Afgezien van m’n lege portemonnee en of die spin nou toch wel gevaarlijk is ja of nee, heb ik hier geen zorgen.

In het Australische nachtleven hoor je er eigenlijk niet helemaal bij als je rokje langer is dan vijftien centimeter en je hakken lager zijn dan vijftien centimeter. Als je op de trein stapt zie je meteen wie er uit gaan en wie niet, want de meisjes zijn standaard zeer schaars gekleed. De ladies uit onze Nederlandse groep gaan nog wel eens op platte schoenen uit, een zeldzaamheid. Uitgaan kan hier trouwens bijna elke dag van de week. Als ik een flinke geldzak en geen stage zou hebben zou dat zeer aantrekkelijk zijn, want het is gewoon heel erg leuk.

Inmiddels ben ik in meer tenten geweest dan alleen The Ivy, want afgelopen zaterdag gingen we op kroegentocht. We begonnen in één of andere bar in Kings Cross (hèt uitgaansgebied), waar de allerslechtste band known to man speelde. De gitarist annex zanger rekte Little Lion Man van Mumford & Sons uit tot een speciale editie van maar liefst 15 minuten, waarvan zijn spetterende gitaarsolo uit zo’n 10 minuten bestond. Vervolgens zetten we koers richting Sweeney’s, een vage tent van iets van vijf verdiepingen. De eerste vier zijn een soort kamers waar mensen een beetje rondhangen en eigenlijk is alleen de bovenste de moeite waard is, namelijk de rooftop bar! Er is dus geen dak en je hebt uitzicht op de sterrenhemel en wolkenkrabbers. Daarna zetten we koers richting de Three Wise Monkeys en dat was een gigantische aanfluiting. En we moesten nog vijf dollar entree betalen ook! Weggegooid geld. Smerig uitziende mannen, matige muziek, ranzige vloerbedekking,  vreemde luchtjes, bah. We eindigden de avond in de Star Bar, en ja, de tent was net zo fout als het klinkt. Er werd alleen maar rap en hip hop gedraaid en als je in je ondergoed had rondgelopen zou het waarschijnlijk niet eens opvallen. Trouwens, we eindigden onze avond helemaal niet in de Star Bar, maar in McDonalds! Ook een traditie hier, iedereen gaat na het stappen nog even langs ‘Maccas’, want die is in tegenstelling tot Nederland wel gewoon ’s nachts open.

Voordat jullie denken dat het hier alleen maar fun & games is, moet er natuurlijk ook hard gewerkt worden. Is het niet op stage, dan wel in de Bikram Yoga zaal. Ik heb een tien dagen unlimited pas gekocht om het eens uit te proberen. De eerste les was ronduit hels. Halverwege heb ik zelfs getwijfeld om weg te lopen, maar ik heb doorgezet en ben de volgende dag meteen weer gegaan. Toen ging het gelukkig stukken beter, en ik heb nu ook een aantal huisgenoten overgehaald om het een keer te proberen. Bikram Yoga is een vorm van yoga bij een temperatuur van 40 graden. Je zweet je dus, ookal doe je niks, helemaal kapot. Span je je wel in, dan kun je je misschien wel een voorstelling maken van hoe je als een wandelende waterval weer naar buiten komt. Voordat je naar de les komt moet je dan ook twee liter water drinken. Dat vond ik al een hele opgave, aangezien ik normaal gesproken eigenlijk alleen tijdens het ontbijt en avondeten wat drink. En hoewel ik er tijdens het uitgaansleven vergeleken met Aussies redelijk braaf bij mag lopen, ga ik tijdens de yoga wel helemaal mee met de korte norm. De eerste les had ik een lange legging en een groot T-shirt aan… Big mistake. De volgende dag meteen een kort yoga pakje gescoord, anders is het simpelweg niet uit te houden. Namasté.

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, werd de Australian Open of Surfing dus op Manly Beach gehouden. Een groot evenement met bands, stands en surfers. Om de argeloze toerist weer eens in verleiding te brengen, waren er hele leuke surfshops van Hurley en Billabong, waar ik mijn allereerste boardshort gescoord heb! Want: life is better in boardshorts. Vanaf ons handdoekje keken we naar de wedstrijden en zijn er daarna op uitgegaan om de Manly Walk te bewandelen, een wandeling van zo’n 10km langs de kust. Het was ontzettend mooi en heel gezellig, en onderweg kwamen we ook nog een volledig geautomatiseerde wc tegen. Het apparaat gaf van te voren aan dat je 10 minuten de tijd hebt van de faciliteiten te genieten, en vervolgens begint er prachtige liftmuziek (of in dit geval wc-muziek) te spelen. Afgezien van de grote spin bij de wasbak natuurlijk weer hilarisch, want je hoeft maar op een knopje te drukken en er komt wc-papier uit de muur. Onderweg zijn we nog hagedissen, een papegaai en zeesterren tegengekomen. Het is bizar hoe je hier binnen een uur kan switchen tussen de stad, het strand en de wildernis van de natuur.

Ik vroeg me al af waarom iedereen hier steeds loopt te zeuren over kwallen, maar nu snap ik waarom. Ik werd namelijk overspoeld door een grote golf, en vervolgens kreeg ik een hele trekkerige pijn in mijn nek en in de holtes van mijn armen. Het werd steeds erger en op een gegeven moment stond m’n huid zo strak dat ik m’n armen niet goed meer kon strekken en ook m’n kin niet meer op m’n borst kon leggen. Leek me niet helemaal oké. Je zag er echter niks aan, maar de volgende dag keek ik in de spiegel en had ik een hele vreemde soort uitslag in m’n hals. Het zit er nu bijna een week later nog steeds, en voelt heel schraal. Niks ernstigs volgens mij, maar leuk is anders. Maar ach, ook weer meegemaakt.

Het weer in Sydney is blijkbaar net zo veranderlijk als de mens, want als er mooi weer voorspelt wordt regent het ineens, en andersom. Nu was het van de week wel heel erg uit de hand gelopen. Er kwam een hoosbui uit de lucht zetten die ons huis niet helemaal aan kon, en het dak over de openbare ruimte begaf het. Niet zo fijn, want ik moest met een paraplu naar m’n kamer! Met z’n alle hebben we voor het huis naar de staat staan kijken die was veranderd in een soort wildwaterrivier, een hele attractie.

Onvoorstelbaar, maar waar: aankomende maandag zit ik hier al een maand. EEN MAAND. Van de vijf in het huis, van de zes in Australië. Het gaat te snel… Maar dat ik nu al in paniek raak als ik me bedenk dat ik hier in totaal nog maar vijf maanden te gaan heb, is denk ik een goed teken.