Niet zo p(r)uik

Eén van de meest verdrietige dagen tot nu toe was het uitzoeken van de pruik. Vooraf gezien had ik niet verwacht dat het zo emotioneel zou worden als het was. Ik zag de pruik eigenlijk puur als een soort troost omdat je kaal werd, en dat was dan eigenlijk maar fijn ook. Bij aankomst bij Haarinstituut Ria Dierking vielen er meteen een aantal dingen op:

1. Er werden gezellige crematietoppers gedraaid
2. Zulke rare ‘pruikpaspoppen’ en oubollige pruiken had ik nog nooit gezien
3. De vrouw die ons hielp werkte enorm op mijn zenuwen

Als eerst kregen we de verschillende modellen te zien. Eigenlijk was er maar één die er enigszins mee door kon, maar ook die was veel te oma-achtig. No offense, oma’s. Mama kreeg een pantykousje over haar hoofd, die meteen als sneak peek diende voor als ze straks echt kaal is.

Mevrouwtje Pruik presteerde het om in drie kwartier tijd drie keer haar telefoon op te nemen, die overigens met een reuze vrolijk deuntje overging. Ze kapte het gesprek ook niet direct af, maar liep rustig de kamer uit om te bellen. Hoeft ook niet hoor mevrouwtje Pruik. Je zit hier alleen maar omdat je de levensbedreigende ziekte kanker hebt en je ook nog eens een fijne kale kop op de koop toe moet nemen. Dus ach, wat persoonlijke aandacht hier en daar hoef je als klant dan ook niet te verwachten.

Toen we richting uitgang liepen heb ik mijn zegje gedaan. Als je in een normale winkel een product van zo’n €800 zou aanschaffen, mag je ook verwachten dat je de onverdeelde aandacht van de verkoper krijgt en dat die ondertussen geen andere klanten helpt of de telefoon aanneemt. Onze pruikenexperience was dus erg teleurstellend, op ieder vlak. Stomme winkel, stomme verkoopster, stomme pruiken, en bovenal stomme kanker. Want wat is dit allemaal stom.