Travel
Journal
Mijn zegen heb ik
In Het leven
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik de afgelopen 5 jaar op nogal gespannen voet leefde met mijn leeftijd. Vanaf mijn 25e was de aanstaande 30 ‘een ding’. Een ding om met angst en beven tegemoet te zien. Want dan, dan moet je alles toch wel op een rijtje hebben. Het allemaal weten. Volwassen zijn. Wat dat ook betekenen mag.
Op 26 april was het dan zover. Gezien de omstandigheden beloofde het een nogal rustige dertigste verjaardag te worden. Dat liep even anders. Ik deed de luiken open: tot mijn grote verrassing was de hele voortuin versierd. Slingers, stickers, zelfs mijn favoriete opblaasflamingo’s Hector & Victoria waren van de partij. De dag kon meteen niet meer stuk, wat een feest!
Toen ik me aan het opmaken was ging de bel. Peter en Ruben stonden voor de deur met een ontbijtje, zo ontzettend lief! Croissantjes, fruit, sapjes, taartjes, the whole shebang. Shotje Jagerbeits erbij om de dag mee te beginnen, top. Het enige dat daadwerkelijk volgens plan verliep was dat mama en Marjolijn later ook langskwamen. Maar daar kwam nog een special surprise guest: een feestelijk uitziende Kiki! Nu al totaal overweldigd had ik geen idee dat het grootste klapstuk nog moest komen. Wat bleek, in het geniep hadden al mijn geliefden een video gemaakt om me op veilige afstand de liefste verjaardagswensen toe te wensen. Oprecht het mooiste en liefste dat iemand ooit voor me heeft gedaan, ontvangen met een lach en een traan. Ik realiseerde me maar weer eens dat omringd zijn door zulke fijne vrienden en familie niets minder dan een zegen is. Ik heb me nog nooit zo jarig en zo geliefd gevoeld als op deze dag, wauw. Voor iedereen die op wat voor manier dan ook een bijdrage aan mijn allermooiste verjaardag ooit heeft geleverd: dankjewel.
En nu ben ik het. Dertig. Het veroorzaakte een ware mentale aardverschuiving. En dat – tegen alle verwachtingen in – in de meest positieve zin van het woord. Want ja, ik ben dertig. Een volwassen vrouw die mag vertrouwen op haar eigen beslissingen. Dat is voor mij een hele verandering, want ook met keuzes maken had ik een nogal krampachtige verstandhouding. Twijfelen? My middle name. Altijd maar blijven wikken en wegen, eindeloos op dat kruispunt blijven staan. Nog maar eens links kijken, nog eens rechts. Want welke kant wil ik nou op en waarom? Wandel ik vanuit de juiste overwegingen?
Nu omarm ik het maken van een keuze steeds meer. Ook als ik een keer de ‘verkeerde’ weg in sla, dan leer ik er maar van. Ondanks dat ik in het verleden zeker mijn eigen weg heb bewandeld, was de goedkeuring en bevestiging van anderen hierin heel belangrijk voor me. Te belangrijk. Het resultaat was dat ik mijn overwegingen en hersenspinsels vaak tot in den treuren doornam, waardoor ik (alle goedbedoelde adviezen en meningen ten spijt) alleen maar meer ging twijfelen. Met al die ruis op de lijn kon ik mezelf niet meer horen denken. Vooral de goedkeuring van mijn ouders was (en is) een gevoelig punt voor me. Daar is op zich niks mis mee, maar bij mij nam dat vrij absurde proporties aan. Nu voel ik: ik heb andermans zegen niet meer overal bij nodig. Die van mezelf volstaat.
Ouder worden. Mooi man.
Dit in de praktijk brengen en daadwerkelijk knopen doorhakken voelt goed. Dat zit ‘m in hele kleine en hele grote dingen, zowel persoonlijk als zakelijk. Mijn ‘trouwafdeling’ Studio Memoire maakt de komende tijd bijvoorbeeld een grote verandering door. Ik zette een nieuwe tatoeage. Ik durf weg te bewegen van dingen die me niet langer goed doen. Dat is nog een uitdaging, maar: I’m working on it. Het is een proces.
De grootste verandering zit echter in mijn hoofd. Het gevoel simpelweg op mezelf te mogen vertrouwen. Met the Force mee te bewegen en wat die me ingeeft. Ik voel het: het wordt een mooi nieuw levensjaar. En zo niet, dan toch zeker een mooie les.