Laatste loodjes

Hoewel ik in mijn vorige blog heel stoer schreef dat ik mezelf wel even bij kop en kont zou pakken me over m’n dipje heen zou zetten, kwam daar maar weinig van terecht. Mijn baaldag werd een baalweek en voor ik het wist wou ik niks anders meer dan… Naar huis. WAT?! Ja. Ik wou het echt. Ik was eigenlijk al met één been buiten de deur en hoe leuk ik het huis eerst vond, zo stom vond ik het nu.

In het begin zit je met je huisgenoten in een soort honeymoonfase. Iedereen is leuk en gezellig en het is allemaal één groot feest. Maar op een gegeven moment verliest dat een beetje zijn glans. Sommige mensen blijken na een tijdje helemaal niet zo leuk en gezellig als ze in eerste instantie leken en eigenlijk is het opeens één grote afknapper. Een tijdje terug zijn we iedere week van de dag wakker gehouden doordat mensen midden in de nacht nog lekker gingen kokkerellenbellen, schreeuwen, met deuren slaan, kotsen, met een brandblusser rondspuiten and so forth. En dat in de meeste gevallen allemaal recht voor onze deur en tussen 2 en 5 uur ’s nachts, zeg maar. Oh en laten we vooral niet vergeten dat er laatst ook iemand met een strijkplank van de trap af gleed, uiteraard onder luid gejoel en gelach.

Van de week kreeg ik de bevestiging dat ik me toch niet helemaal aanstelde wat betreft de herrie en het overlast in dit huis, want afgelopen zondag stond de politie op de stoep. Eén van de huisgenoten had als één of andere tasmanian devil door het huis geraasd en van alles en nog wat gesloopt. De huisbaas en oom agent vonden dat wat minder leuk. De week daarvoor kreeg zo’n beetje het halve huis al een gele kaart ($50 boete) voor geblèr midden in de nacht. En nou kan ik echt wel lachen om dat soort dingen en ben ik heus geen oma achter de geraniums, maar na maanden aan een stuk is de lol er soms wel een beetje af.

Om nog heel eventjes door te gaan met zeuren: stage is nog steeds net zo’n aanfluiting als eerst. Maar gelukkig mocht ik gisteren ergens anders aan de slag! Een tijdje geleden was ik iemand tegengekomen die bij TNT Down Under werkt, een wekelijks tijdschrift voor backpackers en reizigers, en hij zei dat ze wel wat hulp konden gebruiken. Meteen contact opgenomen en gisteren mocht ik twee artikelen schrijven! Eentje over Perth en eentje over wildlife bestemmingen op het zuidelijk halfrond. Het was echt super leuk en volgende week dinsdag mag ik terugkomen. Dus eiiiindelijk kan ik toch nog wat schrijven.

Afgelopen zaterdag was het natuurlijk tijd voor Nederland – Denemarken… Helemaal in het oranje vertrokken wij rond een uurtje of 11 ’s avonds richting Scruffy Murphy’s, één of andere Ierse tent die speciaal voor de gelegenheid BITTERBALLEN serveerde! Wat was dat fijn. De wedstrijd op zich was iets minder leuk, maar dat hebben jullie ook allemaal met eigen ogen kunnen zien… Laten we het er op houden dat het handje vol Denen in de kroeg een prima tijd had en zich vast vermaakt hebben… Al was het alleen al om de sippe gezichten van zo’n 400 Hollanders. Helaas is daar ook super veel fotomateriaal van… In het begin kijkt iedereen nog heel vrolijk, maar foto voor foto zie je steeds meer treurige, gespannen en ook woeste gezichten voorbij komen (HET WAS HANDS!). Vannacht begint Nederland – Duitsland voor ons om 4:45 ’s ochtends/’s nachts, dus dat is helemaal speciaal.

Als je aan Australië denkt, denk je vooral aan mooi weer, mooie stranden en koala’s en kangoeroes. Het is hier nu bijna winter en niets van dat alles, helaas. Het heeft het hele weekend zo’n beetje onafgebroken geregend. En als ik zeg onafgebroken, dan bedoel ik ook echt onafgebroken. Door het slechte weer was ik totaal vergeten dat het het laatste weekend van Vivid Sydney was, waarbij ze van die mooie kleuren op het Opera House projecteren… Gelukkig had ik daar het weekend er voor nog wel wat van gezien, maar wel ontzettend zonde natuurlijk.

Naast dat er van alles en nog wat tegenzat was het weer als klap op de vuurpijl grauw en mijn stemming nog het allergrauwst. Gelukkig heb ik nu het licht gezien. Afgelopen zondag zat ik met een boek en een flat white bij een van mijn favoriete koffietentjes (Gertrude & Alice heet het, het is een boekenwinkel slash koffiezaak) en dacht ik: NU IS HET AFGELOPEN! En ineens besefte ik ook wat ik misschien wel miste al die tijd en dat de oplossing eigenlijk heel simpel is: vaker een goed boek en vaker een goede flat white. Zo simpel kan het zijn blijkbaar.

Ik heb nog twee dagen stage en één week in het huis te gaan. Daarna kan het grote avontuur, de East Coast trip, beginnen. De camper is geboekt, de reis is uitgestippeld. Of ja, soort van. Ik heb een samenvatting van de Lonely Planet gemaakt met allemaal mogelijke stops en dan zien we wel. Ik ben zo benieuwd wat we allemaal tegenkomen en… Wanneer we de eerste kangoeroe in het wild zien!

Dit wordt zo’n week van ‘laatste-keer-dingen’. Morgen de laatste keer Cock ’n Bull, straks de laatste keer onder die oh zo fijne douche vol haren en bierdopjes (en sinds kort ook pleisters, heerlijk), de laatste keer de handwas doen, de laatste keer in de trein naar stage, de laatste keer een baguette bij Le Depot halen, het laatste nachtje in huis. En hoewel ik weet dat er een tijd is van komen en gaan, zal het straks toch best wel even slikken zijn. Maar dat is oké. Er is nog zoveel moois out there… Het was en is hier gewoon onvergetelijk. Wat ben ik toch een bofkont.