How to deal with rednecks

En ja hoor, ik heb weer een nieuw adres. Vanwege familieproblematiek in mijn vorige gastgezin was het weer tijd om voor de derde keer mijn koffers te pakken. Gastgezin poging nummer vier. Huize Brown woont in East End, waar ook veel van mijn vrienden en vriendinnen wonen. Dit keer heb ik mijn eigen slaapkamer en zelfs een eigen badkamer en inloopkast! Het gezin bestaat uit Lauren (dochter en klasgenoot), Matt (zoon, woont vanwege zijn onhandelbare gedrag in een schuur op het terrein), Susan (moeder, heel lief) en Fred (vader). Fred is de grootste redneck die ik tot nu toe gezien heb. Dat zal ik toelichten:

• Hij schiet eekhoorns uit de boom uit het keukenraam
• Toen hij erachter kwam dat Amsterdam onze hoofdstad is, was de grote vraag: “Amsterdam, isn’t that where al dem gay people live? We think that ain’t right, that ain’t natural. God didn’t want it that way. I’ll make sure you hate them people before you leave.” Ja. Succes daarmee.
• Afgelopen zondag, onderweg naar de kerk (hoe kan het ook anders), was er een liedje van Kanye West op de radio. Fred: “This sounds like a nigger and I don’t listen to no niggers.”

Normaal gesproken zou ik  geëxplodeerd zijn onder dergelijke omstandigheden, maar ik heb geen zin om weer te verhuizen en buiten dat los ik er helemaal niks mee op. Dat neemt niet weg dat ik er ontzettend veel moeite mee heb.

Thanksgiving. Ook weer meegemaakt. Als je mensen vraagt waar het om draait, zeggen ze standaard: “Oh, je eet gewoon een heleboel.” Iedereen vraagt ook of wij ook Thanksgiving vieren, wat een beetje apart zou zijn gezien het gaat om de pelgrims die naar Amerika kwamen en vriendschap sloten met de indianen.

Ik heb hier onlangs ook een auto-ongeluk gehad. Ik zat met twee vrienden in de auto en we raakten eerst onze tegenligger en vervolgens een boom. Gelukkig zijn we er allemaal goed vanaf gekomen, maar het beeld van de koplampen van de tegenligger staan op mijn netvlies gebrand. Als we harder hadden gereden was het waarschijnlijk veel slechter afgelopen, en om die gedachte hebben we met z’n drieën flink een potje zit te janken in de ambulance op weg naar het ziekenhuis.

Het klinkt misschien gek, vooral na mijn redelijk negatieve verhalen en de soms ietwat satirische benadering van het Amerikaanse bestaan, maar ik wil hier niet weg. Het zal best fijn zijn om als ik thuis ben eens rustig op mezelf te gaan wonen, maar dit onbezorgde (nou ja, zoiets dan) leven bevalt me prima. Ik heb hier veel vrienden en vriendinnen en ik ben eigenlijk hartstikke gelukkig. Dat was ik thuis ook, maar hier is het anders. Iedere dag bedenk ik me even hoe gelukkig ik ben. Jemig, wat klinkt dat zoetsappig. Maar toch is het zo. Omdat ik wanneer ik op iets terugkijk altijd het gevoel heb er niet genoeg van te hebben genoten, las ik iedere dag zo’n momentje in om stil te staan bij waar ik ben en hoe gelukkig ik ben. Ten behoeve van de waarderende mens, zeg maar. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven tot het uiterste ben gaan leven. Ik kan me niet bedenken hoe het was geweest als ik deze stap niet had gemaakt. Ik raad iedereen van harte aan er eens een jaartje tussenuit te knijpen als dat tot de mogelijkheden behoort. Ik hoop dan alleen wel dat je niet bij een vreemde, alleenstaande man terecht komt.