Het laatste uurtje

Het laatste uur in Australië is aangebroken. Ik zit op dit moment op het vliegveld in Sydney en over precies een uur vertrekt mijn aansluitende vlucht naar Singapore. Dan naar Londen om uiteindelijk, zo’n 27 uur later, te landen in Amsterdam.

Ik heb de tijd van mijn leven gehad. Misschien wel de mooiste tijd van mijn leven. Volop genoten en volop ‘geleefd’. Ik kan achteraf gezien niet zeggen: had ik nou dit of dat maar gedaan, want ik heb alle dit’s en dat’s gewoon gedaan. Alle wijken verkend en alles als een spons in me opgezogen. Het enige wat ik anders had willen doen, was langer blijven.

Ik las net mijn dagboek dat ik hier in deze tijd heb bijgehouden door. Het was weer een bevestiging van wat ik al dacht, dat ik hier echt heel gelukkig ben geweest. Op 19 april schreef ik bijvoorbeeld: “Ik hou op dit moment met heel mijn hart van mijn leven”.

Ik weet dat er thuis lieve mensen op me wachten, maar weggaan hier blijft zuur en ik heb het er eerlijk gezegd best zwaar mee. Ik weet dat ik als ik thuis kom vreselijk heimwee ga krijgen naar deze prachtige plek, naar dit mooie land dat nog zoveel meer te bieden heeft. Dit keer maak ik me echt een beetje zorgen. Toen ik wegging uit Amerika vier jaar geleden, wou ik ook echt weg. Ik was er klaar mee, ik wou naar huis. Maar ik voel me juist hier zo goed en zo thuis. Ik heb hier voor het eerst volledig zelfstandig geleefd, iedere avond voor mezelf gekookt, m’n eigen was gedaan, geklooid met geld. En al met al beviel dat in een stad als Sydney als thuis behoorlijk goed.

De reis langs de oostkust deed er nog eens een schepje bovenop. In het huis in Sydney was ik de laatste tijd niet zo heel happy meer, wonen in een studentenhuis is denk ik gewoon niet zo mijn ding en gedoe en roddels leken voor mijn gevoel met de dag erger te worden. Een beetje vergane glorie situatie denk ik. In het begin was het leuk en had ik leuke mensen om me heen, die vertrokken één voor één en was het eigenlijk wel een beetje klaar. Maar toen ik aan de reis begon en meer van het land zag, kwam dat fijne gevoel dat ik in het begin had, drie keer zo hard terug.

Home is where the heart is. En mijn hart is nu een beetje verdeeld over twee werelddelen. De ene helft bij de mensen van wie ik hou in Nederland, de andere helft bij een land waar ik binnen een korte tijd heel veel van ben gaan houden.

Voor ik wegging, had ik wel een redelijk duidelijk beeld van hoe de toekomst eruit zou zien. Ik zou mijn studie afronden en een baan zoeken. Zoals dat soort dingen gaan. Nu niet meer. Mijn wereld staat nu letterlijk en figuurlijk op zijn kop. Als je naar Australië gaat, is er blijkbaar niet zomaar een weg terug. Het heeft al mijn verwachtingen overtroffen en veel meer dan dat. Wat een prachtige tijd, ik prijs me gelukkig.