Extra spannende borsten

Afgelopen augustus is bij mijn moeder borstkanker geconstateerd. Ik heb er een tijdje over nagedacht en ik heb besloten hier toch maar wel over te schrijven. Ik schrijf dit in de hoop dat mensen er misschien iets van kunnen leren of zich gesterkt voelen te weten dat er veel mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten. Ik schrijf dit alles vanuit het oogpunt van hoe ik het beleef, als dochter zijnde. Mijn moeder en ik hebben een ontzettend sterke en intense band. Mijn hele leven al, maar toen ik fulltime bij mama ging wonen omdat papa naar Peru vertrok, bracht ons dat nog dichter bij elkaar.

En toen kwam daar de uitslag, na een raar uitziende borst, mammografie, echografie en punctie. Het bleek een kwaadaardig gezwel te zijn. Toen ik dit hoorde, was ik nog in Praag. Het is absurd hoe je alles in één keer op een andere manier ziet. Je voelt je ook meteen heel vreemd. Iedereen om je heen is in de vakantiestemming, terwijl jouw eigen leven door één telefoontje volledig op zijn kop staat.  De volgende dag kwam ik thuis, en het gevoel dat ik had toen mama en ik in deze toestand even samen waren, kan ik haast niet beschrijven. Alsof we ineens een nog hechtere twee eenheid vormden. Het voelde haast alsof ik ook ziek was, maar alleen omdat mama dat was en zij een deel van mij is, en ik van haar.

Inmiddels heeft ze haar eerste operatie en chemotherapie er al opzitten. De volgende lading gif krijgt ze vrijdag. Voor de chemo was ik ontzettend bang. Je ziet meteen vreselijke scenario’s voor je van kale hoofden, ingevallen gezichtjes, ondergekotste wc potten. Ik noem maar wat. En inderdaad, sinds drie dagen valt haar haar ontzettend uit. Deze week zal alles eraf moeten, en krijgt ze een pruik. De eerste week na de chemo is een ramp. Veel pijn, heel zwak, heel moe, geen smaak. De chemo zelf is ook een heel apart gebeuren en duurt zo’n 6 uur. Eén oktober (start van de borstkanker maand, hoe toepasselijk) was het tijd voor de eerste kuur. Daar loop je dan, op de kankerafdeling (heet met een mooi woord ‘oncologie’). We liepen een kamer in waar iedereen in een halve cirkel aan het infuus zat, rustig met elkaar in gesprek, als een soort praatgroep. Je zag ze denken, met een doorgewinterde blik in hun ogen: ‘ah, die komen hier voor de eerste keer’. Ik kan m’n ogen niet van vrouwen met kale hoofden houden. Misschien niet zo netjes, maar het is meer een soort medeleven en nieuwsgierigheid, een gedachte van, zo ziet mama er dus binnenkort ook uit, dan ‘jeetje, daar heb je een kankerpatiënt’.

Ik quote hier even een stukje van dichter Pieter Bosma dat laatst in de LINDA. stond, waarin hij vertelt over zijn vrouw met borstkanker. “Ik stopte met alles waar ik mee bezig was. Alles wat ik deed, wie ik was, wie wij waren, was in één keer afgelopen. Ineens verandert je leven ingrijpend van koers door een mededeling van een arts in het ziekenhuis.” En “Dat ik alle zorg voor haar op me nam, vond ik volslagen vanzelfsprekend, maar dat steeds erover praten begon me meer en meer tegen te staan. Dat gepraat over die kutziekte. Na een tijdje val je alleen maar in de herhaling. Dan is alles al gezegd.”

Wat me het meest opvalt door dit allemaal, is hoe alles binnen mum van tijd verandert. Je beleving van dingen, de omgang met mensen, de manier waarop je tegen kanker op zich aankijkt. Ik mis vroeger, want toen was in ons geval echt alles beter. Gister heb ik eens wat fotoboeken tevoorschijn gehaald en het viel me op hoe zorgeloos en leuk alles toen leek of misschien ook wel echt was. Alles is in één keer zo anders, je kunt er niet onderuit, wat je ook doet. Maar gelukkig hebben we elkaar nog.

Soms denk ik, is het inderdaad allemaal wel zo rot als ik me af en toe voel? En dan word ik weer met m’n neus op de feiten gedrukt. Ja, want het is zo erg als ik me voel. “Mel, moet je deze borstel eens zien”, “Mel, kun je even een nieuw verbandje aanbrengen?” En dan zie ik een borstel vol haar, een borst die blauw is van de contrastvloeistof. Haar zien als ze huilt, een sterke vrouw, mijn moeder die huilt. En ja, dan is het net zo erg als ik me voel.