Een, twee, stampen!

“Ik ben het enige meisje zonder hakken, dus ik ben makkelijk te herkennen.” Opvallen in Kings Cross is als vrouw zijnde niet zo’n probleem. Vanaf de overkant van de straat staat Dov Elkabas naar me te zwaaien, of zoals de meesten hem kennen: The Prophet.

Hij vloog met vier andere Nederlandse DJ’s de hele wereld over om te draaien op het evenement Godspeed. En deze geluksvogel hier mocht mee. Maar zover is het nog niet, want: first things first. “Man, I’ve been looking for a liquor store for over and I paid $60 for a bottle of Grey Goose!” Schotse DJ Scott Brown komt binnenstormen met een ‘discrete’, bruine papierenzak. Eerst moet er dus geproost worden! Mocht Scott het leven als DJ niet meer zien zitten, dan kan hij altijd nog een carrière als comedian overwegen, want we liggen de hele avond in een deuk. Dat Schotse accent en zijn kapsel (self proclaimed ‘greatest ponytail in the west’) waren al grappig genoeg, maar hij doet er gewoon nog een schepje bovenop met zijn humor. Hij heeft zelfs een tattoo die alleen oplicht in UV licht, en speciaal daarvoor heeft hij altijd een muniscuul blacklight lampje in zijn zak. Need I say more?

De taxi komt maarliefst een uur te laat, maar de DJ’s lijken zich er niet zo’n druk om te maken. “Je doet er niks aan”, zegt Dov, en hij steekt nog maar een sigaret op. Ik ben volgens mij de enige die zich toch enigszins zorgen maakt, ik bedoel, er staat tenslotte 6000 man op ze te wachten! In de taxi kom ik erachter dat Dov nog een andere creatieve kant heeft: fotografie. Zijn foto’s zijn waanzinnig en het zou me niks verbazen als ze een keer in National Geographic verschijnen.

Eenmaal aangekomen bij Sydney Showground moet Dov meteen aan de gang achter de draaitafels. Scott en de andere DJ’s hangen backstage rond en iedereen is in opperbeste stemming. Zo ook het publiek, die in het specifiek losgaat op Lose My Mind van Brennan Heart & Wildstylez. Met een tekst waarmee iedere raver zich kan identificeren (“Down and out with my dumb friends, ready to misbehave. Forget about Monday to Friday, ‘cause I’ve been working like a slave. Creeping towards the weekend, MDMAble to shine. Bringing me down to the deep and, back off, back off, and let me lose my mind”) is het natuurlijk gegarandeerd een succes. Ondertussen ging ik los op en naast het podium, waanzinnig om uit te kunnen kijken over zo’n feestende mensenmassa.

Dov’s laatste nummer was in het Nederlands, maar de Aussies leken niet van hun stuk gebracht en feesten gewoon stug door. Sterker nog, ze blijken wat Nederlandse termen te kennen, zoals ‘hakken’! Samen met een meisje die ik backstage had leren kennen gingen we op jacht naar eten, tot een paar Aussies ons in het vizier kregen en er al snel achterkwamen dat ik Nederlands was. Tien paar smekende puppyogen keken me aan: “Can you show us how you guys hakken? Pleeeeeease?” Als zo’n beetje enige Nederlander in de zaal was ik de aangewezen persoon om te demonstreren hoe we dat nou eigenlijk doen in de lage landen en mezelf daarmee waarschijnlijk grandioos voor joker te zetten. Ja, awkward.

Na zijn set is het tijd om handtekeningen uit te delen (de dames uit de zaal prefereren vooral hun borst- en billenarea) en foto’s te maken. Terug backstage doen Dov en Australische DJ The Saint een poging tot vuurspugen met wodka en een aansteker, en needless to say, mislukte die poging natuurlijk faliekant.

En zoals dat nou eenmaal gaat in het leven, komen alle goede dingen tot een eind en is het tijd om terug te gaan naar Kings Cross. Maar omdat je nou eenmaal niet kunt slapen op een lege maag, is het eerst nog tijd voor ontbijt! En niet zomaar een ontbijt, een lekker Engels ontbijtje met eitjes, toast, worstjes… Hoe vetter hoe beter. Als echte gentlemen brengen ze me naderhand netjes terug naar het treinstation. En als je om half 9 ’s ochtends thuis komt, weet je dat het een mooie avond is geweest. Wauw.