Dag Nederland, hallo Sydney

Donderdag 26 januari 2012 – 10:20 Londen Heathrow

Zo’n twee uur geleden stond ik op Schiphol een potje te janken en mama, opa, Marjolijn, Lisa, Vera, Martijn en René voor de laatste keer voor een half jaar te knuffelen. Nog een laatste keer handkussen, een laatste keer zwaaien, een laatste keer omkijken. Het moment van door de paspoortcontrole gaan, blijft taai en dubbel. Aan de ene kant ben je een beetje verdrietig, aan de andere kant heb je ontzettend veel zin in een nieuw avontuur.

Over anderhalf uur vertrekt mijn aansluitende vlucht en tot die tijd heb ik nog even om hier rond te neuzen. De vlucht naar Londen ging prima. Voor het eerst sinds 21 jaar ben ik uit mezelf, zonder hulp van slaappillen, in slaap gevallen en moesten ze me zelfs wakker maken toen we er eenmaal waren. Ik hoop dat dat zo onderweg naar Singapore ook zo is. Daar stoppen we kort, wordt het vliegtuig schoongemaakt en vliegen we door naar Sydney waar ik op 27 januari rond een uurtje of half 9 ’s avonds arriveer.

Wat ik moet verwachten als ik in Sydney aankom, weet ik na het bekijken van honderden foto’s en het luisteren naar iedereens reisverhalen nog steeds niet. Het verleden heeft al uitgewezen dat het altijd anders gaat dan je in gedachten hebt, dus misschien is mijn totaal verwachtingsloze status maar goed ook. Ik hoop alleen dat het huis enigszins schoon is en niet op instorten staat.

First things first, als ik aankom ga ik direct slapen. Maandag is meteen mijn eerste stagedag, dus moet ik toch een klein beetje fris en fruitig verschijnen en het liefst die jetlag binnen twee dagen hebben weggewerkt. Mission impossible.

Vrijdag 27 januari 2012 – 23:00 Sydney 

Inmiddels ben ik aangekomen in Sydney en heb ik voor het eerst vanaf de andere kant van de wereld gedoucht en geskyped! De eerste meldingen van mijn kamergenoot waren enigszins verontrustend, want er schijnen hier aardig wat kakkerlakken te zitten en er is al meerdere keren ingebroken in het huis. Lekker verhaal. Ik zit hier naar schatting met zo’n 30 mensen in een huis. Het was een verschrikking om me direct aan iedereen voor te moeten stellen, want na 24 uur reizen zie je er natuurlijk niet al te fris en fruitig meer uit. Ik zit in een huis met alleen maar Nederlanders en dat was maar weer eens al te goed te merken toen ze vannacht terugkwamen van het stappen. Heerlijk luidruchtig natuurlijk.

Afijn, zodra het kon natuurlijk meteen een douche genomen en m’n bed ingedoken. Ik deel mijn kamer met één ander meisje, maar die vertrekt over een paar dagen. Dus nu, zo’n 5 uur slaap later, lig ik een beetje voor me uit te koekeloeren en wil ik eigenlijk maar één ding: erop uit! Helaas kan dat nog niet, want ik heb geen sleutel van het huis en als ik mijn huisgenoten na die korte ontmoeting van een aantal minuten mag inschatten, zijn die er op een zaterdagochtend niet uit voor een uurtje of elf.

Vandaag ga ik opzoek naar nieuw beddengoed, want ik weet niet hoe veel mensen hieronder geslapen hebben, maar aan de verkleuring te zien stamt het uit de 60’s. En natuurlijk staan er nog twee hele belangrijke must sees op mijn lijstje: Bondi Beach en het Opera House. Dat ik dat vandaag met eigen ogen ga bekijken, vind ik nog steeds onvoorstelbaar. Dat ik nu aan de andere kant van de wereld zit trouwens ook.

Het internet is hier trouwens ongelooflijk langzaam of werkt helemaal niet, dus hoe ik dat ga doen met het uploaden van foto’s, is nog even de vraag. Misschien bij een internetcafé, want die schijnen hier nog niet uitgestorven te zijn. Meer nieuws volgt heel snel! Bye mates!