Conflict en confrontatie met de realiteit

Ik heb nog vijf dagen te gaan. Morgen ga ik inpakken en dat kan nog wel eens een probleem worden. Laten we het erop houden dat ik flink in de Amerikaanse economie geïnvesteerd heb. Zo, die zin moest ik even twee keer lezen. In eerste instantie schreef ik americaanse economy.

Ik heb gemengde gevoelens over mijn thuiskomst. Aan de ene kant ben ik er ontzettend aan toe om weer lekker thuis te komen. Mama weer zien, verse maaltijden, de stad in, uitgaan. Als ik aangeboden zou krijgen om hier nog twee maanden te blijven, had ik het niet gedaan. Toch wordt het afscheid nemen van iedereen een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Ik weet namelijk niet wanneer en of ik de mensen die ik hier hebben leren kennen weer ga zien in de toekomst. De laatste schooldag viel me reuze mee. Ik had verwacht dat het een heel emotioneel gebeuren zou worden, maar dat was het totaal niet. Ik voelde me ook helemaal niet verdrietig, ik voel me eigenlijk vrij ‘gewoon’. Misschien is het een soort ontkenningsfase.

De dag van vertrek
Wat een vreemde dag. Het duurde lang voor het besef eindelijk insloeg, de realisatie dat je echt weggaat en dat het echt tijd wordt om afscheid te nemen. It hit me toen we onderweg waren naar het vliegveld. Na alle knuffels en kussen keek ik nog één keer om voordat ik door de gate ging en weg ben je. Ik voel me heel vreemd over mijn thuiskomst. M’n emoties hebben de benen genomen volgens mij. Ik wou dat ik op z’n minst even heel hard zou huilen of juist heel blij zou zijn. But my mind is blank. Iedereen vraagt me wat mijn plannen zijn voor als ik weer thuis ben. Waarschijnlijk kom ik thuis, plof m’n koffers neer en ga urenlang lezen in bad. Om vervolgens van mama’s eten te genieten en in de tussentijd met mijn Amerikaanse sweet hearts te praten.

Ik wil iedereen die me de afgelopen 10 maanden heeft gevolgd en gesteund heel erg bedanken. Dat was weer een mooi avontuur. Het was me een waar genoegen.