Call of kitchen duty

Vandaag vieren Sydney en ik onze one week anniversary! HOORAY! In een week tijd heb ik een vlucht van 24 uur, een verbrand lichaam van de zon en diverse ontmoetingen met spinnen, kakkerlakken en ander ongedierte allemaal overleefd! So far, so good.

De afgelopen dagen is het een beetje miezerig weer, waar de Aussies aan één stuk door over klagen. Het is in de regen alsnog een graad of 16, maar volgens hen is het ‘freeeeezing cold’. In de krant las ik dat er een soort weeralarm is afgegeven, omdat bepaalde delen van de stad kunnen overstromen vanwege de regenval.

De eerste ontmoeting met een grote spin had ik meteen al achter de rug, en eergisteren brak het moment van mijn eerste encounter met ontelbare kakkerlakken aan. Het was namelijk mijn beurt om de keuken op te ruimen! De keuken… Wat zal ik er eens over zeggen. Stel je voor dat je met zo’n 30 a 50 Nederlandse studenten in een huis zit. Zij maken allemaal gebruik van dezelfde keuken met acht pitten. Deze keuken is niet afgesloten, wordt niet goed schoongemaakt en je bevind je in een tropisch klimaat. Etensresten: overal. kakkerlakken: overal. Er hangt een niet te omschrijven, maar zeer penetrant luchtje. Er kwamen vijf levende en drie dode kakkerlakken uit de bestekbak tevoorschijn. De schap waar de pannen op staan, bleek een waar kakkerlak-hoofdkwartier. De geur en de kakkerlakken laten zich blijkbaar niet zomaar wegpoetsen, want die zitten er nog steeds. Luchtverfrisser, merci dat jij er bent.

Gisteren zijn we met het hele huis naar de Ierse pub bij ons om de hoek gegaan, dat was echt super! Je kan er op donderdagavond eten voor een habbekrats; ik heb $7 betaald voor een meer dan fatsoenlijke steak met champignonsaus en groenten en een pint appelsap! Zoals jullie al merken, ga ik ook hier helemaal uit m’n stekker! Bij de prijs inbegrepen zat ook nog een live band en er waren hele schattige oude mannetjes die het dansen op Ierse muziek tot een kunst hebben verheven. Toen ze merkten dat ze een hele groep Hollanders in de tent hadden, speelde de band zelfs nog ‘Daar in dat kleine café’. Al vertrek je naar de andere kant van de wereld, je ontkomt blijkbaar nooit aan de Hollandse klassiekers. Helaas.

Zoals jullie zien heb ik inmiddels ook een bezoekje gebracht aan het Opera House. Toen ik ‘m eenmaal in m’n vizier had, schoten de tranen me in de ogen. Je loopt daar in zo’n grote stad, zo ver weg van huis, heel overweldigend. Dat doet wat met je. Op een positieve manier! Een gevoel van: I DID IT! Ik ben er met de bus naartoe gegaan, en onderweg keek ik mijn ogen uit. Het bijzondere aan Sydney vind ik dat het natuurlijk een grote stad is, maar dat het niet gehaast of hectisch aanvoelt. Er is veel natuur, er zijn veel parken en hier en daar heb je zelfs fietspaden. Hoewel ik me normaal gesproken kapot erger aan mensen die in het openbaar vervoer zitten te bellen, heb ik zonder kromme tenen de hele reis zitten luisteren naar een Australisch meisje achter me. Dat accent is zo apart!

Stage gaat het tot nu toe best aardig, al heb ik deze week nauwelijks iets gedaan. Niet omdat ik maar wat aanklooi, maar ik krijg simpelweg geen taken. Ik heb maar eens rondgevraagd op de rest van het kantoor of ik niet wat andere klusjes kan doen, maar het is allemaal maar weinig journalistiek. Ik bedoel, een pakket tijdschriften inpakken, papiertjes aan elkaar nieten en de post in de brievenbus gooien… Niet bepaald uitdagend. Mijn baas heeft beloofd dat het allemaal beter wordt en de drukte binnenkort losbarst, dus ik ben heel benieuwd.

Ik ga mijn eerste week hier maar eens goed vieren vanavond bij het concert van Incubus! Ik kan echt niet wachten en ben helemaal zenuwachtig… Verder krijg ik dit weekend mijn eerste surfles. Voor dat ik wegging, zag ik het al mijn ultieme missie om hier te leren surfen, dus ik kan er dan maar beter direct mee beginnen! Ik ga in de leer bij Dave, onze huisbaas. Hopelijk kom ik door het surfen ook een beetje van mijn ‘zeevrees’ af. Ik hou jullie op de hoogte van mijn volgende avonturen op de surfplank.