A loners dream come true

Ik kan weer wat afstrepen van m’n bucketlist: in je uppie een boek lezen op één van de mooiste stranden ter wereld. Dè droom van iedere loner en/of boekenwurm. Vandaag legde ik aan op Hamilton Island. Dit eiland kun je zien als een super de luxe uitvalsbasis voor de rijken der aarde die een plekje zoeken om hun gigantische jacht te stallen. Ik stond net op het punt aan mijn flat white te beginnen, tot een kaketoe zich op mijn suikerzakje stortte en er mee aan de haal ging. Doeiiii suiker. Het is hem vergeven. Ik kan me ergere dingen voorstellen dan een kaketoe die er op een tropisch eiland vandoor gaat met je suikerzakje.

De tocht vervolgt naar Whitehaven Island, bekend om het mooie Whitehaven Beach. Dit strand staat in de top tien van mooiste stranden ter wereld, en terecht. De zee is blauw, het strand is wit. Helemaal volgens het boekje. Onderweg was het opletten geblazen voor walvissen, die hier op dit moment langs trekken.

Zelfs op Whitehaven Beach blijken sommige mensen niet te temmen of tot rust te brengen, want ook hier zag ik mensen hardlopen langs het water. Laat dit even op je inwerken. Nee, echt, neem even een moment in acht om de ernst van deze situatie in te zien. Als je hier geen vakantiegevoel hebt, waar ter wereld dan wel? Lichaamsbeweging is ongeveer het laatste wat in me op komt als ik een hagelwit strand zie, maar goed.

Ik heb vandaag weer op en top genoten. De terugweg op het bovendek voelde ongeveer als horizontaal sky diven, het waaide zo hard dat ik m’n wangen voelde flapperen. Toch bleef ik zitten, ik moest en zou dit alles optimaal in me opnemen. En als dat betekent dat ik een klets zout zeewater in m’n gezicht krijg door de hoge golven of m’n wangen inderdaad alle kanten op flapperen, dan moet dat maar. En zo geschiedde.